10 miles in Antwerpen, wat was me dat. Bloedheet, maar de sfeer was onbetaalbaar. Heb ik mijn doel gehaald? Absoluut niet. Lopen in de warmte blijft voor mij een serieuze uitdaging. Oververhit, met bijna een zonneslag, was weer mijn deel. Ik zou hier dus een blog kunnen vullen met geklaag over hoe zwaar ik het had. Of ik kan vertellen wat me erdoorheen sleepte, wat ervoor zorgde dat ik niet opgaf. Vandaag kies ik voor het laatste: een ode aan de supporters langs de kant. Onbekenden die me vooruitschreeuwden en aanmoedigden om door te zetten.

Maar laten we bij het begin beginnen. Het avontuur van de shuttlebus is een verhaal dat ik jullie echt niet wil onthouden. Om de stress van de heen- en vooral de terugreis te vermijden (denk aan overvolle trams, aanschuiven om naar rechteroever te geraken…), hadden we voor de shuttlebus gekozen. We kwamen ruim op tijd aan bij de opstaphalte en de bus was redelijk punctueel. So far, so good. Ingestapt en op weg. De file onderweg zorgde al voor wat spanning bij mij. Maar die bus zou dicht bij de start parkeren, dus dat zou wel goedkomen, dacht ik tenminste. Totdat we de snelweg verlieten. Linksaf was naar linkeroever (en dus de start), maar de bus ging rechts! Hoe dan? Oké, geen paniek, misschien kende de chauffeur een andere route (goed mogelijk, want ik ben totaal niet bekend in die streek). Maar toen reden we ineens door straten waar de bus amper door kon. Vreemd. Iedereen in de bus begon al bedenkelijk te kijken. Ook de verwachte aankomsttijd was al ruim verstreken. Het begon toch wat spannend te worden voor iedereen. Maar het ergste moest nog komen. De bus belandde plotseling op het parcours waar we niet mochten rijden. We draaiden om en reden helemaal terug richting… jawel, de afslag die we links hadden moeten nemen. Na veel gelach en zuchten kwamen we eindelijk aan, veel te laat. Gelukkig startte mijn wave pas als laatste, dus voor mij viel de schade nog mee.

Na het ophalen van onze startnummers en een snel toiletbezoek konden we bijna van start gaan. Ook hier maakte ik me als trage loper in de laatste wave zorgen. Zou ik wel op tijd binnenkomen, zeker met die hitte? Ik besloot het los te laten, gewoon hard te lopen en te zien wat er zou gebeuren.

Eindelijk klonk het startschot en kon ik op pad. De eerste kilometers waren ontzettend druk en smal. Langzamere lopers voor me, snelle lopers die elk klein gaatje benutten om vooruit te komen… in één woord: chaos. Ik merkte wel dat ik mijn snelheid in de gaten moest houden, want ik had de neiging om met de snellere lopers mee te gaan.

De eerste bevoorrading kwam absoluut niet te vroeg. Wat was het bloedheet zeg! Met nieuwe energie na de bevoorrading liepen we verder door een werf richting de snelweg en de Kennedytunnel. Dat stuk was saai, ik kan het niet anders omschrijven. Maar voorlopig ging het nog goed. Bij de Kennedytunnel stonden eindelijk weer wat supporters. Ook zag ik daar al de eerste wandelaars… en de eerste ambulance.

Na de afdaling begon het klimmen… en klimmen en klimmen. Op een bepaald moment gaf ik het op en begon ook te wandelen. De zon begon me parten te spelen en ik had er totaal geen zin meer in. Maar juist op dat cruciale moment stonden er een heleboel mensen langs de kant die riepen: “Blijven gaan, niet opgeven!” Ik besloot om te wandelen tot de volgende tunnel. Daar begon ik de moed weer te hervinden, vooral omdat iedereen zo enthousiast riep toen ik weer begon te lopen.

Heel het centrum was een gevecht tegen de hitte, de zon en de opkomende neiging om op te geven. Maar telkens als ik het moeilijk begon te krijgen, hoorde ik weer iemand mijn naam roepen, me aanmoedigen om niet op te geven, me vertellen dat ik goed bezig was. En telkens besloot ik opnieuw om door te zetten. Dankzij de vele bekers water die ik over me heen goot, de verfrissende sproeiers bij de bevoorradingen, de korte wandelpauzes én die onvermoeibare aanmoedigingen langs de kant, begon ik er eindelijk door te komen. Het lopen ging weer vlot en plotseling realiseerde ik me dat ik helemaal geen slechte tijd aan het lopen was. Daar was de beruchte konijnenpijp. Nog even doorbijten en ik zou het halen. Wie had dat gedacht? Vooral het feit dat ik mensen begon in te halen, gaf me een extra boost.

Na de laatste klim en de laatste bocht was daar de finish. De tribunes waren misschien niet meer helemaal gevuld, maar het lawaai dat de overgebleven supporters produceerden was oorverdovend. Dat zorgde voor de energie voor mijn laatste sprint. Gehaald! Ongelooflijk. Niet de gehoopte tijd, maar wel binnen mijn vooraf gestelde maximumtijd. Als al die fantastische mensen niet langs de kant hadden gestaan en iedereen zo hartstochtelijk hadden aangemoedigd, weet ik niet of ik het gehaald zou hebben. Dus een gigantische merci aan iedereen die daar urenlang heeft gestaan en zijn of haar stem schor heeft geschreeuwd. Misschien dat ik het onderweg niet altijd heb laten blijken, maar ik ben jullie ontzettend dankbaar!