Halve marathon van Einhoven 2025: een onverwachte finish
De halve marathon van Eindhoven, eentje waarvan ik écht niet dacht dat ik hem dit jaar zou lopen. Nog maar eind van de zomer dacht ik: ik laat deze passeren. Mijn trainingen liepen allesbehalve vlot en de stress van de tijdslimiet woog te zwaar.
Maar dan, plots, begon het te beteren. Liep ik met het idee dat ik de halve marathon van Eindhoven zou uitlopen? Nee, totaal niet! Ik had die dag echter een lange duurloop van 18 km op het programma staan. Waarom die dan niet in Eindhoven lopen, dacht ik? De intentie was dus absoluut niet om hem volledig te finishen. Misschien heeft net dat idee voor een ontspannen start gezorgd? Of misschien is het net daardoor dat ik me niet volledig heb gegeven en daardoor een toptijd heb gemist?
Laten we eens terugkijken op mijn onverwachte halve marathon.
Rustige start, nerveuze aanloop
De ochtend begon heerlijk rustig, vooral omdat de start pas om 12u30 was. Persoonlijk ben ik er geen fan van; ik loop liever ’s ochtends. Maar het gaf ons wel de tijd om ontspannen op te staan, ons klaar te maken en rustig naar Eindhoven te rijden.
We parkeerden dicht bij de finish, ideaal, dacht ik! Tot ik me realiseerde dat we nog een flink stuk moesten stappen om de startnummers op te halen. Eenmaal die nummers binnen waren, ging het richting de startvakken.
Daar begon het ‘lange’ wachten, en de zenuwen kwamen toch wel opzetten. Gelukkig kwam ik een bekend gezicht van Instagram tegen (run_with_robbert, echt een aanrader om te volgen!). Even een praatje maken in plaats van mijn ventje gek te maken met mijn zenuwen, dat hielp!
De start kwam dichterbij. Wat me opviel, zeker in vergelijking met de 10 Miles in Antwerpen: het ging vlot! Ik stond in de laatste wave, maar eenmaal we vooruit gingen, dan gingen we ook vooruit. Het was rustig wandelen tot de echte startlijn, en ik vertrok zelfs vóór de aangegeven starttijd van mijn wave. En ja, ik stond echt in de juiste wave, ik had het voordien gecheckt bij een medewerker.
Het tempo vinden (of juist niet)
De start zelf was aangenaam breed, en ook direct erna liepen we op een brede laan. Het gevolg? Ik liet me toch iets te veel meeslepen en liep veel te snel. Dit volhouden? Dat betwijfelde ik. Tijd om gas terug te nemen.
De eerste kilometers vlogen voorbij. “Gewoon een rustige duurloop,” ging er nog door mijn gedachten. En daar was de eerste bevoorrading, sneller dan verwacht. Tja, ik liep nog altijd iets sneller dan de bedoeling. Ik had me voorgenomen om bij elke post rustig te wandelen, om deftig te kunnen drinken en mijn gel te nemen dit als training voor Brussel.
Nadat alles binnen was, konden we weer genieten van de geweldige sfeer onderweg. Overal moedigden mensen ons aan en was er muziek. Alleen… wat was dat met die carnavalsmuziek? Niet getreurd, op naar de 10 km!
Ineens weer een bevoorrading… zaten we al aan de 10? Nee. Toen viel mijn frank: elke 2,5 km zouden we iets tegenkomen! Te vroeg voor mijn volgende gel, maar toch even een slok genomen en weer verder.
De knop ging om
En daar was de 10 kilometer. Ik voelde me nog goed, ondanks dat ik nog altijd iets te snel liep. Daar bedacht ik me plots: ik ga dit hier uitlopen, desnoods uitwandelen. De sfeer was zó aanstekelijk, die wilde ik niet opgeven.
De volgende 5 km bleven vlot gaan, al begon ik het hier en daar wel te voelen. Mijn heup, waar ik in het begin wat last van had maar was na een tijdje weggeëbd, begon nu toch weer op te spelen. Dit kon toch niet waar zijn!
En net op dat moment kwamen we op een heel lastig stuk: twee kilometer door een park, rechtdoor en bijna geen publiek om je erdoor te sleuren. Ik zag verschillende lopers wandelen, maar ik kon blijven lopen. Ik moest wel even gas terugnemen en mezelf oppeppen en de pijntjes omarmen om dan door te zetten.
Maar toen was het einde van die lange weg daar! Ik hoorde in de verte de muziek en het gejuich. Wat een boost om je naam te horen roepen! “Ik ga dit écht doen,” dacht ik nogmaals. En toen moest ik even terugdenken aan mijn operaties en revalidatie. Wie had ooit gedacht dat dit nog mogelijk zou zijn? Ik voelde me toen al emotioneel worden.
De onbeschrijfelijke finish
Ergens na de 19 km kon je een extra rondje lopen door het stadion voor het goede doel. Normaal zou ik dat graag doen, maar omdat ik al diep aan het gaan was en niet te diep wilde gaan, heb ik het wijselijk laten passeren. Mijn ventje echter heeft dit wel vlug gedaan. Stak wel een beetje dat hij dat nog kon en ik niet, maar soms moet je keuzes maken.
Daar kwamen de laatste kilometers en de laatste bevoorrading. Wat een publiek stond daar nog! “Ik ga dit hier echt klaarspelen,” ging door mijn hoofd. Door de winkelstraat lopen was al geweldig, maar toen passereerden we het beroemde Stratumseind. Het was onbeschrijfelijk. Mijn naam langs alle kanten, dat gejuich, en mensen die zeiden dat ik goed bezig was, ondanks dat ik er écht doorheen zat. Die mensen hebben me letterlijk richting finish gedragen. Ik werd nog emotioneler en moest tegen de tranen vechten.
Nog even een bruggetje over en dan richting finish. Heel mijn lijf schreeuwde “stop en stap!” Wat ik heel even deed, maar dat publiek… Echt, zij zorgden ervoor dat ik opnieuw begon met hardlopen en mezelf richting de finish sleepte. Ik zou zeggen ‘sprintte’, maar ik vermoed dat het eerder strompelen was, al voelde het op dat moment als een sprint.
En toen die boog… Ik had na mijn eerste operatie nooit gedacht dit nog mee te maken. Maar nu liep ik hier. Ongelooflijk. De tranen kwamen, en ik was helemaal overweldigd. Eerlijk, ik kan me de eerste momenten na de finish bijna niet meer herinneren. Ik weet dat ik een medaille kreeg, want die had ik plots in mijn hand. Maar alles was even een waas.
Langzaam kwam ik terug tot mijn zinnen. Ik had het gefikst! Een halve marathon uitgelopen in 2u46. Had ik sneller gekund? Misschien wel, misschien niet. Maar eerlijk gezegd maakte het me niks uit. Ik had mezelf opnieuw bewezen. Al die pijn van de operaties en de revalidaties waren het waard om hier weer te staan. De 10 Miles waren al een overwinning, maar vielen in het niet bij dit. Dit was een overwinning met de hoofdletter O!
Het publiek, de sfeer en de medelopers zijn echt niet te overtreffen. Volgend jaar sta ik hier weer om mijn tijd te verbeteren.
Maar nu eerst: Brussel overwinnen!
Nog enkele fotos
