Trenara: De liefde/haat verhouding van een algoritme
Zoals je al weet, ben ik al een tijdje aan het trainen met een app: Trenara.
Mijn hardloopavontuur is nooit standaard geweest, en na groen licht om weer te starten, dacht ik: ik heb geen zin om zelf een schema in elkaar te steken. Jezelf trainen, dat voelt voor mij een beetje aan als een dokter die zichzelf wil opereren. Sommigen kunnen het, maar ik niet, ondanks als mijn cursussen. Ik kan voor iedereen een schema ineen steken, maar voor mezelf: ho maar. Aangezien mijn beste vriendin er al mee liep en ik veel goede dingen hoorde, was de keuze snel gemaakt. App geïnstalleerd, schema gezet, en mijn Trenara avontuur kon beginnen!
Hoe bevalt het me tot nu toe? Wat vind ik van trainen via een app? En vooral: kan een algoritme echt persoonlijk zijn? Dat lees je hier.
Eerste indruk: de trainingsopbouw
Ik ben gestart met de focus op de Antwerp 10 Miles, puur gericht op kilometers maken. Nu zit ik volop in de voorbereiding voor de halve marathon in Brussel en heb ik besloten wat meer op snelheid te trainen.
De opbouw van de schema’s zelf is, over het algemeen, correct en doordacht. Ik koos voor vier trainingsdagen:
- Duurloop
- Interval
- Tempoduurloop
- De obligate LSD (Long Slow Distance)
Het schema is netjes opgebouwd met drie weken stijgende belasting en dan één week rust, een klassieker waar ik me goed in kan vinden. Bovendien zijn de schema’s adaptief. Je training afbreken, te snel lopen of net iets meer doen? De app past je volgende sessie aan de hand van je recente trainingsbelasting. Op zich is dat meer dan oké; het is de persoonlijke toets die je van een algoritme mag verwachten.
De tempo-dilemma’s
Toch stel ik me af en toe vragen. De app beweert dat het persoonlijk aangepast is, maar het blijft een algoritme. En dat merk je soms aan de tempo’s en heel soms aan de commentaren (bv in de tekst 10 herhalingen en het schema geeft er maar 8)
Soms kijk ik raar op als ik een interval van 200m moet lopen, aan bijvoorbeeld 7.00, en mijn tempoduurloop vervolgens een blok van 2,8 km aan 6.45 is. Dat klopt gevoelsmatig niet helemaal. Interval is nodig voor snelheid, maar de opgegeven tempo’s lijken soms niet in verhouding te staan.
Daarnaast is het LSD-tempo wat aan de trage kant en de tempo’s van de interval- en tempoduurloop zorgen soms voor gefronste wenkbrauwen. De opbouw is goed, maar de invulling is soms wat discutabel. Maar over het algemeen is het wel meer dan oke.
De tijdskwestie: afstand versus duur
Dit is waar het voor mij het zwaarst weegt als tragere loper.
Ik ben momenteel echt niet van de snelste. Tien kilometer lopen aan 8.30 of aan 6.00
is een enorm verschil in tijd: anderhalf uur versus een uur. Zeker wanneer je de weekbelasting bekijkt, moet je als tragere loper heel wat meer trainingsuren slikken. Hier heb ik het gevoel dat er niet veel verschil in de schema’s zit. Als ik soms met mijn vriendin vergeleek (toen zelfde doel), waren de trainingen gelijkaardig van afstand. Enkel het tempo verschilde.
Dan kom ik toch op een belangrijk puntje: de belasting/belastbaarheid. Twee of drie avonden in de week na een drukke werkdag nog twee uur gaan lopen, is soms lastig. Natuurlijk doe je de langste loop altijd in het weekend. Maar sommige tempoduurlopen zitten ook rond de 13 km. Hier blijft het voor mij soms wat wringen om mijn trainingen deftig af te kunnen werken.
Hier zit volgens mij nog een verbeterpuntje: misschien de langere duurlopen op tijd laten doorgaan in plaats van op afstand. Natuurlijk hoor ik velen roepen: “Ja, maar voor een (halve) marathon moet je die kilometers toch maken!”
Wel, ik heb mijn beste halve marathons gelopen met trainingen op tijd, waarbij mijn langste loop maximaal twee uur was. Voor mijn marathon was dat maximaal drie uur. Er zijn nu eenmaal zoveel verschillende strekkingen in de loopwereld. Wat bij je past, dat telt.
Christophe van Trenara zal hier wel een goede reden hebben om de schema’s zo te maken. Echter voor mij is het niet altijd het beste en zit ik hier met een dubbel gevoel.
Trenara: aanraden of niet?
Zou ik Trenara aanraden? Absoluut, maar met een duidelijke maar.
Ik merk op training een duidelijke vooruitgang. Onlangs liep ik een 10 mijl als simpele duurloop, tien minuten sneller dan mijn wedstrijd in Antwerpen. Ik ben dan ook blij dat ik geleerd heb me niet te rigide aan een schema vast te houden. Ik durf gerust een training te schrappen als mijn lichaam nee zegt, of mijn tempoduurloop trager te lopen dan de app aangeeft. Ik ben kritisch en durf te tweaken.
Mijn algemeen besluit:
Trenara is een goed alternatief voor persoonlijke begeleiding, op voorwaarde dat je jezelf al goed kent.
- Loop je al een tijdje en durf je een training aan te passen omwille van vermoeidheid? DOEN!
- Ben je een beginner of iemand die klakkeloos alles wil lopen wat er staat, ondanks pijn of vermoeidheid? Dan kun je beter gaan voor een persoonlijke trainer om blessures en overbelasting te voorkomen.
Trenara zegt wel rekening te houden met feedback (de RPE-score die je na een training kunt invullen). Ik ben eerlijk: ik vergeet die altijd in te vullen! De site beweert dat je daarmee echt een aangepast voorstel krijgt. Dus, dat is mijn nieuwe challenge! Ik ga dit vanaf nu zeker eens consequent doen. En ja, ik blijf voorlopig bij Trenara.
Persoonlijke begeleiding is nog altijd het beste, maar Trenara komt heel dicht in de buurt als je kritisch naar je trainingen durft kijken.
Wat vind jij?
Loop jij ook met een app? En durf jij je schema aan te passen of loop je blindelings wat er staat? Deel je ervaringen!
