Marathon Eindhoven, mijn achilleshiel?

Marathon Eindhoven, al 2 keren gestart. Beiden met een niet zo positieve uitslag. Zondag 10 oktober 2021 zou mijn derde keer keer worden. Zou het drie keer scheepsrecht worden of zou marathon Eindhoven toch mijn achilleshiel blijken?

De voorbereidingen waren met de nodige hobbels verlopen. Echter had ik er wel een goed gevoel in. De dagen voordien voelde ik me echt uitgerust en ontspannen. Enkel de ochtend zelf kwamen de zenuwen toch een beetje opzetten. Zo kreeg ik amper mijn ontbijt weggewerkt. Voorlopig alles nog goed. Enkel de mist baarde me een beetje zorgen. Hopelijk was die weg als we starten.

Let’s do this…

Die startblokken, wat had ik dat toch een beetje gemist. Gezamenlijk in spanning staan te wachten op het startschot, het heeft toch iets. Gelukkig was de mist weg, dus kon ik met een gerust hart starten.

Daar was het schot en gingen we op weg. Al die dreunende voetstappen rond me, het klonk als muziek in mijn oren. En al die toeschouwers, wat gaf me dat vleugels. Wat had ik dit gemist.

De eerste kilometers vlogen voorbij. Het gevoel zat goed het tempo nog beter. Het tempo was zelfs sneller dan ik verwacht had. Echter ging ik op mijn gevoel verder en dat zat goed. Ook het parcours was anders dan ik me herinnerde. Eigenlijk was ik blij. Verandering zou me zeker afleiden van de vorige keren. Ook was ik verrast van de mooie omgeving.

Mijn achilleshiel…of toch niet?

Oh nee, het was toch niet waar he. Kwamen we op vertrouwd terrein (geen probleem) en daar was de mist nog. Mist en astma, voor mij echt geen topcombinatie. En ja hoor, daar gingen mijn longen op slot.

Hoe kan ik het het beste beschrijven? Ik krijg het gevoel dat ik door een heel smal rietje moet ademhalen. Zuurstof wordt een gegeerd goed. Mijn benen worden zwaar (verzuurd precies) en ik word serieus moe. Ik kreeg de neiging om me gewoon langs de kant neer te leggen om te slapen.

Gelukkig had ik mijn puffer bij. Die zorgen dat mijn rietje breder werd en de piepende ademhaling weghaalde. Echter moest ik wel een heel stukje wandelen totdat mijn ademhaling zeker terug op orde is.

Beslissingen, beslissingen,….

Wat nu? Stoppen of doorgaan? Dit brengt me bij een besluit wat ik al een tijdje voordien met mezelf had uitgemaakt. Als ik de eerste helft vlot zonder problemen liep, ging ik voor de hele. Echter als er in de eerste helft iets voorviel (hoe stom ook), ging ik voor een goede halve.

Dus toen mijn ademhaling terug lukte, ging ik voor mijn goede halve dan maar. Ik het begin liep het nog wat moeizaam, maar echter was ik snel terug vertrokken. Ik merkte dat ik nog redelijk dicht tegen mijn PR op de halve marathon zat. Laten we ervoor gaan, dacht ik.

Terug bezig, kwam het goede gevoel snel terug. Natuurlijk was het tempo trager en tegen het einde van die halve moest ik toch wat dieper gaan om die mooie tijd proberen vast te houden. Maar ik heb mijn 3de beste tijd op de halve marathon gelopen. Niet slecht als je weet dat dat ik een grote kilometer aan het wandelen was.

2u36 (mijn PR is 2u30), eigenlijk nog tijd genoeg om die marathon te vervolledigen he. Dat is nog 3u30 al wandelend/lopend en ik was er. Natuurlijk is er nu wel een klein stemmetje dat ik het beter geprobeerd had.

Maar wie kan zeggen dat er niets meer voorviel? Misschien gaven mijn longen het terug op? Of was ik toch al te diep gegaan door mijn hoge tempo in het begin en lukte het toch niet? Of wie weet wat kwam ik nog tegen.

Daarom heb ik de eer aan mezelf gehouden en ik voel me er eigenlijk goed bij. Gestopt omdat ik het besloten had in plaats van te moeten stoppen. Beter een goede halve dan een kreupele hele.

Eind goed, al goed

En dat ik er goed aan gedaan had om te stoppen, vertelden mijn longen me wel. Tijdens het naar huis rijden, voelden mijn longen vermoeid aan (tja het kan natuurlijk niet maar ik kan het niet beter omschrijven). Ook begon ik terug lichtjes te ‘piepen’.

Eindhoven blijft dus echt wel een dingetje. Ondanks alles loop ik er supergraag. Dat publiek, die sfeer, in 1 woord: geweldig. Ook is die marathon in Eindhoven me ook weer niet gelukt, heb ik wel er een super gevoel aan overgehouden.

Eén ding weet ik zeker: ik kom zeker terug. Niet voor de hele, maar dan terug voor de halve marathon. Want ik wil zeker die andere kant van Eindhoven is zien.

Dank jullie wel voor al jullie steun en aanmoedigingen. Op naar de volgende uitdagingen, maar daarvoor volgende keer meer.

Liefs, Linda