Bokrijkrun 2019: wandelend in plaats van lopend

Wat kan het allemaal verkeren in het leven. Mijn eerste evenement na de marathon van Berlijn zou de 10 km belevingsrun in Bokrijk worden. Niet dat ik verwachtte dit al in een mooie tijd te doen. Het was eerder bedoeld als relax trainingsloopje.

Kwam daar het noodlot toch niet om de hoek piepen zeker? Woensdag ervoor stoot ik heel lomp mijn voet tegen een tafelpoot. Mijn kleine teen, de teen ernaast en zijkant voorvoet keiveel zeer…niet te doen. Ik dacht wel dat het na een paar dagen beter zo zijn. Viel dat tegen. Erger en erger werd het. Zaterdag kon ik zelfs mijn ruimste schoenen niet meer aan. Waar ik wel een beetje schrik voor had, is waarheid geworden: mijn sudeck kwam ook es moeien. Aaargh

• 

• 

Besloten om niet te gaan hardlopen in Bokrijk, wandelen zat er misschien nog in. Zondag al een beetje in het rond gewaggeld en het ging. Niet vlot, maar ik kwam vooruit. Whoohoo, ik kan de bokrijkrun wandelen. Wel wijselijk besloten om de 5 kilometer te doen in plaats van de 10.

Maandagochtend de tenen en voorvoet ingetapet en op weg. Wel beetje nieuwsgierig: ik ging als wandelaar tussen de lopers zijn. Als loper vind ik het niet altijd even geslaagd dat wandelaars en lopers tegelijk op het parcours zijn, eerlijk gezegd. Nu ging ik dus de ambetante (heel trage) wandelaar uithangen.

Aangekomen op de parking, zag ik al een heleboel lopers. Wat deed mijn hartje toch een beetje zeer. Niet getreurd, wandelen is ook leuk.

Na het bandje aangebonden en de start gevonden te hebben, konden we vertrekken voor 5 km mankend wandelplezier. Bokrijk is een mooi park en heel mooi gelegen. Genieten ging geen probleem zijn.

Omdat ik een kwartier vroeger gestart was dan de lopers, had ik het geluk om de eerste kilometers niet in de weg te lopen. Nu ja kilometers…eerder een grote kilometer, hoor. Terwijl we door ‘fietsen door het water’ wandelen, kwamen de eerste lopers lang. Fietsen (in mijn geval dus wandelen) door het water, was echt wel tof.

• 

• 

• 

• 

• 

Vanaf dat moment was het oppassen voor de lopers. Ik zorgde wel dat ik netjes rechts liep en Mario liep op smalle paadjes achter me. Zo probeerden we niet te veel de lopers te hinderen. Gewoon omdat ik dat zelf zo lastig vind: wandelaars die heel het pad in beslag nemen.

Buiten de mooie omgeving en al de huisjes waar we door wandelen, was er ook nog van alles te proeven onderweg:

Langzaamaan werd het ook drukker: meer lopers en minder wandelaars. Tja ik ging zelfs traag voor de meeste wandelaars. Weer kwam mij het idee op dat het toch niet zo een goed idee was om lopers en wandelaars samen op een parcours los te laten.

Toegegeven, ik vloekte vroeger altijd op de wandelaars dat die geen rekening hielden met de lopers. Nu als wandelaar merk ik dat het van beide kanten wel dient te komen. Ik ging meestal netjes aan de kant voor de lopers, maar dit ging niet altijd even gemakkelijk. Dan waren er die er gewoon langs wrongen. Anderen wachten netjes en zeiden dank je wel als ik ze liet passeren.

Twee kanten dus…alleen is er me 1 geval wat me echt stoorde. Ik was rechts bijna tegen de dranghekken aan het wandelen, kreeg ik ineens een duw. Iemand moest per se langs mijn rechterkant voorbij, dat ik daarbij bijna viel, ontging haar aandacht. Even gevloekt en weer bedacht dat het niet zo een slim idee om te wandelen tussen de lopers.

Langs de andere kant, was het een belevingsrun ..geen tijdsrun. Dus hoefden de lopers niets te bewijzen. Het probleem is dat je als loper toch graag door loopt..en als wandelaar graag door wandelt. Nu ik het es een keer langs de andere kant gezien heb, ben ik toch geen voorstander van beiden tegelijk op het parcours. Vooral als de wandelaars als eerste vertrekken. Een oplossing zou kunnen zijn om de lopers eerst los te laten en dan de wandelaars. Ondanks een vrije start, kan je zo toch al veel lopers laten starten voordat de wandelaars starten.

Ondanks mijn bedenkingen, heb ik echt wel genoten van de wandeling. Mijn voet heeft het redelijk uitgehouden (lees niet te pijn en te veel gemankt). Toch was ik blij dat de 5 kilometer erop zaten. Hoe lang ik erover gedaan heb?…Heel traag dat kan ik wel zeggen. Op die tijd, heb ik meer dan 10 km heel rustig gejogd. Echter ben ik blij dat ik het gedaan heb. Want voorlopig zit lopen er niet in en nu weet ik dat ik voorlopig kan wandelen om bezig te blijven.

Volgend jaar ga ik hier zeker nog es terugkomen, maar dan al lopend.

Liefs Linda

ps: na deze ‘loop’ ben ik naar dokter geweest en foto’s laten nemen. Het verdict was teentje gebroken…Voorlopig zit het hardlopen er niet in.