finally run-blogs,  Geen categorie,  Uncategorized

Marathon Eindhoven 2017

Zoals je misschien al gezien hebt, was marathon Eindhoven voor mij een teleurstelling. Het valt me ook zwaar om hierover te schrijven. Toch heb ik besloten om mijn ervaring met jullie te delen, omdat het leven nu eenmaal niet rozengeur en maneschijn is.  Een eerlijke blog met veel pijn in het hart geschreven.

De dag begon alvast veel belovend. Ondanks dat ik slecht geslapen had, onze kamer was aan de finish en die waren ze gedurende de nacht aan het opstellen. Toch zag ik het allemaal nog wel zitten, de zenuwen gierden wel door mijn lijf. Toch was er al een klein stemmetje. Iets wat ik al een tijdje negeerde en verzwegen heb voor iedereen. Een maand geleden had ik mijn enkel al eens verstuikt. Ik heb hier serieus veel pijn aan gehad en eigenlijk veel te snel terug beginnen te lopen. Ondanks dat hij nog pijnlijk was. Het ging tegen het einde wel redelijk goed, maar stabiel was die nog bijlange niet. Zou die het nu wel houden? Want een kleine oneffenheid, een kleine misstap zou misschien roet in het eten kunnen gooien.

Die ochtend dacht ik totaal niet meer aan mijn enkel. Opgewonden stond ik in het startvak en dacht: dit varkentje ga ik eens vlug wassen. Het startschot klonk en we vertrokken. De eerste kilometers gingen super. Het liep lekker en het tempo zat er goed in. Voorlopig liep ik netjes op schema.

Op kilometer 10 ongeveer begon het te regenen en wind op kop, maar het lukte nog allemaal heel netjes. Als ik dit nog wat kon volhouden dan ging ik een mooie tijd hebben. Maar dan sloeg het noodlot toe. Rond de 18 km struikelde ik en verloor mijn evenwicht. Ik kon me nog wel rechthouden, maar een hevige pijnscheut schoot door mijn rechterenkel. Na wat gevloek en gestrompeld te hebben, lukte het toch om verder te lopen. Langzaam begon ik te vermoeden dat het niet zo slim was. Want de pijn werd alleen maar erger en erger.

Wat er toen allemaal door mijn hoofd ging, is moeilijk te beschrijven. Oh nee, wat nu? Ik wil niet stoppen, ik wil niet iedereen teleurstellen..tot ik ben een mislukkeling.  Toch verbeet ik de pijn en bleef lopen. Het tempo was wel weg en op den duur stond het huilen me nader dan het lachen. Ik mocht niet stoppen want dan zou ik falen, dacht ik. Na het halfweg punt ging het echt niet meer. Misselijk en ongelooflijke pijn. De handdoek in de ring gooien was de enige beste oplossing.

Gelukkig stonden er daar juist heel behulpzame stewards en agenten. Die hebben me ongelooflijk opgevangen. Ik kreeg een warme jas aan en werd in een auto gezet. Mario is doorgelopen, want ik wou niet dat hij de ervaring van een marathon ging missen. Ik zou me ongelooflijk schuldig gevoeld hebben als hij het ook opgegeven had. Toch had ik langs de ander kant hier heel moeilijk mee. Een marathon lopen was mijn droom en dit samen kunnen beleven zou onvergetelijk zijn.

Opgepikt door de bezemwagen en naar de hulppost gebracht, waar ik direct opgevangen werd door heel lieve behulpzame rode kruis medewerkers. Ze deden echt hun best hoor, maar ik was meer bezig mijn tranen te bedwingen en mijn teleurstelling te verbijten. De dokter die mijn enkel controleerde, vermoedde dat het nog wel meeviel. Toch moest ik een foto laten nemen voor de zekerheid. Gelukkig mocht ik dit thuis laten doen, want alleen naar een vreemd ziekenhuis zag ik niet zitten.

Bijkomend probleem: de eerste hulppost was een stukje van mijn hotel verwijderd. Hoe moest ik nu naar mijn kamer geraken? Dat werd gelukkig opgelost door de rode kruismedewerkers. Er werd een rolstoel gebracht en twee sympathieke rode kruis medewerkers gingen me naar het hotel brengen. Na nog wat knuffels en opbeurende woorden gingen we op weg. Vreselijk vond ik het door de massa te moeten gaan in een rolstoel. Toch hield ik me sterk. Die lieve jongens hebben me helemaal tot aan mijn hotelbed gebracht. Waarvoor ik wel heel blij was.

Toen kon het huilen en me miserabel voelen eindelijk beginnen. Ik moet toegeven dat ik ook heel kwaad op Mario werd, hij kon nog lopen en ik niet. Onredelijk dat weet ik ook wel. Ik kon niet begrijpen dat hij doorliep en mij achterliet. Hij ging met mijn droom lopen. Kon ik ook nooit eens iets als eerste doen? Dat waren allemaal gedachten die door mijn hoofd gingen. Zo diep zat ik, ik kon en kan nu terwijl ik dit schrijf, zijn verhaal over de tweede helft nog niet aan. Ik weet dat ik onredelijk hierin ben en dat ik zo niet mag denken. Toch ben ik ook trots op hem, want hij heeft ondanks de trage eerste helft met mij, er nog een mooie tijd kunnen lopen. Alleen erover praten lukt nog niet. Zo kan ik ook nog niet naar al die berichtjes op sociale media kijken en lezen.

Terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af of ik me niet aanstel. Maar de hartzeer is echt, het gevoel van teleurstelling en faling is aanwezig. Binnenkort zal ik het beter kunnen plaatsen. Ook heb ik het gevoel dat ik jullie in de steek heb gelaten. Jullie hebben me zo hard gesteund in die aanloop, dat ik me schuldig voel  dat ik gestopt ben.

Toch geef ik niet op. Ik ga doorgaan en mijn marathon nog wel eens lopen. Maar eerst nu de enkel voldoende laten herstellen. Daarbij ben ik al volop op zoek naar de marathon waar ik revanche ga nemen.

ps: de rechterenkel valt mee, niks gebroken. Enkel de ligamenten geraakt. Voorlopig hoogstand, ijs, rusten. Dan matige activiteit en 2 weken niet lopen. Liefst 3 weken volgens dokter, maar of me dit gaat lukken? Daarbij ga ik zeker extra trainen op stabiliteit want die is nu helemaal weer weg.

Liefs Linda

12 Comments

  • René

    Ik hoop dat je nu niet meer boos op Mario bent, maar dat je die gevoelens had, logisch toch? Zo vol in de emotie. Je hebt hier maanden naar toe geleefd.
    Succes met de komende tijd rust houden. Maar die marathon die ga je nog wel een keer uitlopen??!

    • Linda

      Neenee, ik begin zelfs trots op hem te zijn. Het was wel even een heel zure appel.
      En dank je, ja ik ga nu niet opgeven, er zijn nog andere kansen/marathons

  • Lisa Lopopolo

    Hoi Linda,

    Ik herken me volledig in je verhaal!
    Eén maand voor Eindhoven begon ik pijn te krijgen in mijn rechter onderbeen. Ik liep nog 4wkn door met getapete enkel, 2x/week een kinébezoek en vaak ook pijnstillers. Tot ik op 1/10 een loopje van 16km moest staken na 3km want mijn hele lichaam schreeuwde om “rust”.
    Het was een hele moeilijke beslissing maar ik wou zou niet aan de start staan. Hoewel ik mijn doel al had bijgesteld en deels zou stappen want het record van mijn 1ste marathon verbreken, zat er niet meer in.
    Ik begrijp heel goed je gevoel. Ik voel de pijn die je voelt. Het is oké om nu even te balen. Laat het even bezinken en dan terug opladen voor een nieuw doel. Komt allemaal goed.
    Dikke knuffel van een “lotgenoot”

  • Ruth

    Oh dat is echt niet leuk om op die manier te moeten opgeven hé. Ik begrijp je teleurstelling maar al te goed (ik heb de dag voordien noodgedwongen moeten opgeven bij de Kustmarathon trouwens). Die gevoelens die je had zijn ook heel normaal hoor. Laat het maar even allemaal wat bezinken, laat vooral die enkel goed herstellen en dan weer volop plannen maken voor een nieuwe.
    PS: overweeg de eerste weken nog wel een steunverband (zo’n strak overtrekkousje) voor die enkel, zeker als de ligamenten geraakt zijn is dat een zwakke plek en ga je die enkel sneller omslaan (en dus terug kwetsen). Ik loop altijd met een steunverband rond één enkel, ligament is zo stevig uitgerokken geraakt ooit dat dat niet meer goed komt (tenzij operatie, maar dat laat ik liever niet doen).
    Koppie op!

    • Linda

      Opgeven is echt niet leuk he. Maar we komen er misschien wel sterker uit.
      Enne: ik heb zo een kousje kan ik het niet noemen, het heeft geen tenen..tube mss over mijn enkel gekregen in het ziekenhuis. Voelt als compressiekous aan. Mijn enkel heeft al veel afgezien en is door sudeck al sterk verzwakt. (dus zal een probleem blijven). Ik zal misschien ook moeten overwegen om mijn brace te gaan dragen tijdens het lopen.

  • Jacqueline

    Linda,
    Je hebt zeker niet gefaald en dat de marathon nu als een teleurstelling voelt kan ik heel goed begrijpen. In een marathon kan je heel diep gaan met jezelf en kunnen deze gevoelens naar boven komen. Als je een blessure hebt is het juist de kracht om er uit te kunnen stappen en niet door te gaan. Dat heb jij wel gedaan. Een marathon kan je nog zo plannen, het kan altijd anders gaan zoals jij het wilt. Het is nu de kunst om zo snel mogelijk die knop om te zetten en je te richten op een nieuwe marathon en deze ervaring niet mee te nemen. Ik heb nu 4 marathons gelopen en alle 4 de marathons zijn niet zo gegaan zoals ik het wil. Ik heb hem pas in Berlijn gelopen en daar ging bij mij ook alles niet zoals ik het wilde, ik had ook last van een blessure alleen een gunstige blessure dan wat jij hebt. Toch heb ik hier weer veel van geleerd, pak eerst goed je blessure aan voordat je weer aan een marathon mee gaat doen of stel je verwachting wat lager en leg de lat niet te hoog voor jezelf. Je weet van jezelf als je blessure vrij bent dat je een marathon gaat uitlopen of dat nu samen met Mario is of alleen. Zorg dat je blessure goed hersteld en ga niet eerder lopen dan wat het advies was. Je kan hier meer mee kapot maken en dat je blessure altijd weer op kan spelen. Mijn volgen de marathon heb ik al uitgekozen en ik beging gewoon weer opnieuw met het trainen. Ik hoop dat jouw dit ook lukt en dat je
    de knop om kunt zetten.

    • Linda

      Die knop omdraaien lukt me wel, ik heb al veel tegenslagen en blessures moeten verwerken. Toch was dit de eerste keer dat het me zo raakte. Het is echt wel dat een marathon toch iets speciaals met je doet. Nooit verwacht, dat geef ik toe.
      Mijn plan is wel eerst rusten, dan herstellen en verstevigen en dan pas echt terug starten met trainen. Toch heb ik mijn volgende al gekozen hoor. Ik ga niet meer opgeven zoals vroeger wel eens gebeurde.

  • Rode Kruis hulpverleenster

    Hoi Linda,
    Wat lief van je dat je zo dankbaar bent naar de rode kruis collega’s! Ik ben blij dat er geen verdere schade was en dat je vol goede moed doorgaat voor een nieuwe training voor de marathon! Ik vind en vond je superflink en je mag trots zijn op wat je al bereikt hebt! Fijn om je te hebben kunnen helpen en tot volgend jaar in Eindhoven!

    • Linda

      dank je. Ja, met Eindhoven het ik nog een eitje te pellen;-) Volgend jaar ga ik zeker mijn revanche komen nemen. Nog een dikke pluim voor alle Rode Kruis medewerkers.

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.